Ze woont alweer wat jaren
In een bejaardenhuis
Vaak zit ze stil te denken
Aan vroeger ja aan thuis
Dan druppen er wat tranen
Van heimwee langs haar wang
Dan staart ze in-verdrietig
Naar het bloemetjes-behang

Al zet je haar in een paleis van goud
Dan nog heeft ze verdriet, dan nog heeft ze 't koud
Al zet je haar nu op het Leidseplein
Dan nog zal zij alleen en eenzaam zijn
De mensen die ze liefhad
Die mist ze elke dag
Soms bidt ze: god, wees lief voor mij
Zeg dat ik sterven mag

Eens hield ze van het leven
Ze kwam steeds tijd tekort
Nu lijkt het of een dag steeds
Alleen maar langer wordt
Ze kijkt naar de gezichten
Op foto's om haar heen
En fluistert zacht: ik ben hier
Oh, ik ben hier zo alleen