De IKON wilde graag een liedje over spieken,
alleen als ik het ook zag zitten, anders niet.
Ze dwingen nooit, dat vind ik juist het sympathieke.
Ik dacht: ik doe ze een plezier, ik maak dat lied.
Ik kan me zo vergalopperen met die dingen,
het kostte veel meer moeite dan ik had vermoed,
maar het is af. Ik kan het dus voor jullie zingen…
Één probleem: ik ken de tekst nog niet zo goed.

Als ik aan iets intens de pest heb, is het spieken.
Ik heb daar vroeger nooit aan mee gedaan, goddank.
Maar je had lui die dreven nooit op eigen wieken,
die hadden eeuwig een papier onder de bank.
Ik zei dan steeds, ik zei dan telkens: wacht eens even…
o ja, o ja ja ja, hier staat het op mijn kuit:
op de belangrijke momenten van het leven
helpt een spiekbriefje je meestal niet vooruit.

Als ik aan iets extreem de pest heb, is het spieken.
Als iemand anders goed zijn huiswerk heeft gedaan,
dan mag je nooit met van die stiekeme technieken…
een beetje harder, Theo, ik kan niets verstaan…
Al word je elke dag door raadgevers omgeven,
die je souffleren… ja, dat heb ik… zin voor zin:
op de belangrijke momenten van het leven
fluistert niemand je de juiste woorden in.

Als ik aan iets finaal de pest heb, is het spieken.
Dat zijn praktijken die niet kunnen, volgens mij.
Het zijn la la la la la la la la la lieken.
Zeg Rob, kom alsjeblieft een beetje dichterbij!
Want in het leven, in het leven, in het leven,
daar sla je raak… daar sta je vaker heel alleen.
En elke wens… nee, mens… zeg, wie heeft dat geschreven?...
moet er in zijn piere eentje dwars doorheen.

Als ik aan iets extreem de pest heb, is het spieken.
Het is zo lelijk, lui en, los van alles, laf
en je karakter kan er lelijk door verzieken,
want er aan begint, die komt er nooit meer af.
Ik zeg je… hé, hallo, waar is mijn tekst gebleven?...
daar heb ik aan, ja, aan, maar aan, wat heb ik daar nou aan?
Als je blijft spieken, zul je later in het leven
tal van malen met je mond vol tanden staan.