Bij mij thuis was het vroeger zo’n enige boel:
bij het raam zat mijn vader in vader zijn stoel,
aan de tafel zat moeder met twee potten thee
en we legden een kaartje en opa deed mee 
en de avond vloog om zonder drank of tv.

Maar die gezelligheid is er niet meer:
dat schemerig licht
en de schuifdeuren dicht.
Die gezelligheid, die heerlijke sfeer,
die is er niet,
is er niet, is er niet meer.

Dikwijls speelde ik vals en mijn broer deed dat ook.
Dan sloeg vader er lustig op los met de pook.
En als opa zei dat hij dat schandelijk vond,
riep mijn vader: ‘Wat jij, ouwe lul, hou je mond.’
En dan huilde mijn moeder en jankte de hond.

Maar die gezelligheid is er niet meer:
zo’n klein streepje maan
en de radio aan.
Die gezelligheid, die heerlijke sfeer,
die is er niet,
is er niet, is er niet meer.

Ja, die tijd is voorbij, maar het is een verlies:
ik zie vader nog gooien met moeders servies
en als moe dan riep: ‘Klootzak, je bent me niet waard!’
en als opa tekeerging – het spuug in zijn baard –
nou, dan gooiden wij altijd de kat in de haard.

Maar die gezelligheid is er niet meer:
de kamer in puin
en de buurt in de tuin.
Die gezelligheid, die zalige sfeer,
die is er niet,
is er niet – ja, wat een misser, niet?
Is er niet, is er niet meer.