Er staan honderd kleine tafels in de aula
en daar zit ik dan te zitten tussen Pim en Piet en Paula.
Er zijn briefjes neergelegd met onze namen,
maar ik weet niet meer precies wat ik nog weet.
Examen…

In de klas zit ik gewoon naast Annemieke
en dan viel er wat te ritselen, gewoon een beetje spieken.
Annemieke zit nou ginder bij de ramen
en ik heb het nu weer koud en dan weer heet
en ik weet ook niet precies meer wat ik weet.
Examen…

De twee grote ronde klokken uit de gangen
zijn speciaal voor deze weken in de aula opgehangen.
En ze maken meer geluid dan wij tezamen,
want de hele meute werkt zich in het zweet,
maar ik heb het nu weer koud en dan weer heet
en ik weet ook niet precies meer wat ik weet.
Examen…

Kijk, een vreemde juffrouw loopt op ons te passen,
het zal de tekenlerares wel wezen van de laagste klassen.
Maar waarom zit ik te kijken naar die dame,
want vertalen moet ik: though they would have stayed.
De gehele meute werkt zich in het zweet,
maar ik heb het nu weer koud en dan weer heet
en ik weet dan ook totaal niet wat ik weet.
Examen…

Goed, ik moet ten slotte toch maar wat gaan schrijven:
‘Lieve ouders, jullie zoon zal hier nog wel een jaartje blijven,
dus begin maar vast meteen met je te schamen.
Ik stel vast dat ik de toekomst maar vergeet,
‘though I should have left’ in stead of ‘did I stayed’.
Volgend jaar werk ik me zeker in het zweet,
maar nu heb ik het soms koud en dan weer heet
en ik weet dan ook totaal niet wat ik weet.’
Examen, samen…