Jantje zag eens pruimen hangen, 
voor een hongerige zoen:
veel te groen.
Jantje dacht: wat aangevangen, 
ongestraft raakt men die boom niet aan
laten staan
tot in de pruimentijd, dat doe ik niet
gestolen goed gedijt wel voor de hemel niet
maar om die tien vogels in de lucht geef ik niet.
En zou ik de weg naar de hel toe gaan?
Het gaat god of de duivel niet aan.

Jantje wou de pruimen plukken, 
maar hij rekend' in zijn vaart,
buiten de waard:
tussen de museumstukken 
veerde plotseling zijn geweten recht
voor 't gevecht:
hou je instinkten netjes in bedwang;
heb a.u.b. zoveel noten niet op je zang
van een verboden vrucht is de nasmaak wrang.
En wou je de weg naar de hemel gaan,
dan laat je die pruimen best staan.

Jantje leek wel vastbesloten, 
maar er kwam een mooie meid,
net op tijd
uit zijn n'ste rib ontsproten: 
ze verleidde Jantje metterdaad
tot het kwaad. 
Verboden vruchten smaken eens zo zoet,
je weet toch zelf wat je doen, wat je laten moet,
je hebt de zondeval trouwens nog in het bloed
en wou je de weg naar de hel toe gaan
het gaat god of de duivel niet aan.

Reeds in onze kinderjaren 
droegen wij die pruimen voor,
mooi in koor,
maar geen van de laagleraren 
die ons zeggen wou waarom het ging
daarom zing 
ik hier dit pruimenlied, nu ik het weet,
en ook de huichelende toehoorder heeft het beet;
wees niet bang: geen van ons die het ooit vergeet.
En zou heel de hel voor ons opengaan
we laten die pruimen nooit staan.

Jantje zag eens pruimen hangen, voor een hongerige zoen…
Toemtoemtoemtoem toem



Tekst en muziek: Hugo Raspoet