Traag trekt een stoet van vrienden voorbij,
hun hoofd is gebogen, hun hoofden zijn moe.
Ze maken al deel uit van die maatschappij
waarin w’ ons nooit thuis zouden voelen
omdat alles corrupt was en rot,
in dienst van het kapitaal of van God.
Wij lieten ons nooit integreren
in die politieke boel.
Nog liever emigreren.
Wij hadden een hoger doel.

Wij zouden alles eens gaan hervormen,
de oude structuren gingen er aan.
Alleen de objectieve normen
van talent en bekwaamheid
zouden nu gelden, en wij stonden klaar
om al die heren met hun sigaar
en hun aderverkalkte partijen
de tempel uit te slaan.
Wij wilden geen trieste lakeien.
Een nieuwe tijd brak aan.

Zie ze daar lopen die helden van toen,
keurig gekleed met das en met boord.
Ze zouden zoveel laten en doen.
Maar tussen daden en woorden
staan diploma’s, een vrouw en een kind
en een carrière die zo goed begint.
Je hoort ze nu niet meer tempeesten
tegen vriendjespolitiek.
En je ziet ze op allerlei feesten
want ze zijn promotieziek.

Af en toe kom ik er nog eentje tegen
op een of andere avond cultuur.
Dan lachen z’n ogen ietwat verlegen.
Hij droomt nog van avonturen,
maar hij praat over politiek,
Vietnam, Limburg, de encycliek,
en hij is wel voor revolutie
in de consumptiemaatschappij.
En hij trekt zijn eigen conclusie
uit de krant van zijn partij.

Nu stapt hij mee in die trieste stoet.
En de eerste stap is altijd fataal.
Je weet dikwijls zelf niet wanneer je hem doet,
maar je blijft met je leven betalen
en dan kan je nooit meer terug.
Buig nu je hoofd en krom nu je rug,
wees altijd beleefd en bescheiden
en een goeie vakidioot.
Je zal altijd dieper glijden,
voor mij ben je nu al dood.

Traag trekt een lijkenstoet aan me voorbij
en in mijn hart ben ik vreselijk bang
dat ik uiteindelijk zal worden als zij.
Maar ik zal vechten mijn leven lang,
mijn leven lang.



Tekst en muziek: Hugo Raspoet