COMA


Ik weet eigelijk ni of da gij mij eventueel hoort,
want ge bougeert ni en ge zwegt gelak as vermoord.
Ge geft giene kik, gien teken van leven,
de doktoors hebben a al lank oepgegeven.
Ge lacht ni meer oem mijn flauw moppen,
ge vraagt oek ni meer oem d'r mee te stoppen.
Het enige wakkik met deze gesprekken bereik,
ik heb na alted, ja, na hebbekik altijd gelijk.


Mor ach, sprekt mij na astemblief is efkes tegen,
want da zwijgen begint echt deur te wegen.
Al meer as negen jaar houde gij awe smoel,
en zittek neffen a oep ne veel te harde stoel.
Waart dien avond mor ni meegereeje,
we hadde wa gezope, wa gevreeje.
Ik was in menne zotte en ree wer veel te snel,
we vlamden tegen nen boom en de rest da wette wel.


Ik had niks, mor a hemme z'oep nen brancard gelegd,
en sindsdien hedde gij nooit meer iet gezegd.
Ge ligt d'r mor, d'r is niks meer dat a rokt,
ge weurdt nimmer wakker hebbe ze duidelijk gemokt.
Ik kan zo echt ni oepnief beginnen,
ze zeggen wa denkt' er mee te winnen?
Azzek is plezier heb, hebbek nadien toch zo een pijn,
en daaroem zittek te wachten 
totdat ge eindelijk dood zult zijn.