Het verdict daddis keihard,
Ons toekomst weggeveegd.
Amol in amper ne seconde
Is onze wereld plots zo leeg.

We laten ons tranen stromen,
Intens oemhelzen we mekaar.
We willen het ni geloven,
Mor ’t is een feit, ’t is waar.

De kind’ere zen de slachtoffers,
 dragen het heel hun leven mee.
Dus hoe moete we ze vertellen,
Da mama ni lank meer te leven hee?


We proberen te genieten,
Van al wa ons nog rest.
En kunnen uren klappen,
Over dingen die zen gewest.

Spijt van vervlogen woorden,
Hetgeen we samen hadden gewild.
Verdriet oem ‘tgeen da ni mag zijn,
En wa ge ni meer beleven zult.

En van al a toekomstwensen,
‘k beloof ‘k maak er het beste van.
Ondanks alle pijn is ’t nen troost,
Da’k zo afscheid nemen kan.


En schat, ik zal a missen,
Zou liever samen met a gaan.
Mor de kind’ere hemme me nodig,
En geven kracht on mijn bestaan.

We zullen a alt herinneren,
Prachteg as moeder en as vra.
Ge meugt gerust zijn,
Wij houwen amol zielsveel van a.

Ik wijk na ni meer van a zij,
Ik waak hier dag en nacht.
De strijd dien is gestreden,
Dus schatteke, slopt zacht.


(c) Tekst en Muziek : Hopeloos