Het was weer niet pluis in Hellevoetsluis
De mensen zaten te mopperen thuis
En te mopperen bij de buren
Ze zaten te wachten op oudejaar
Ze wachtten maar en ze wachtten maar
En het werd maar geen twalef uren

Er was iets abuis in Hellevoetsluis
Met de koperen klok van het stadhuis
Die arme, arme mensen
Zolang die koperen klok niet sloeg
Zolang was het immers nog steeds te vroeg
Om heil en zegen te wensen

Dat kon toch niet doorgaan op den duur?
Waaróm werd het geen twalef uur?
Dat wórdt het toch gewoonlijk?
De secretaris van Hellevoetsluis
Ging eindelijk zelfs naar het stadhuis
En klom naar de klok, persoonlijk

Hij keek naar de klok, de koperen klok
En o, wat die secretaris schrok!
Hij riep: “Het is haast niet te geloven”
Wat was er dan? Wat was er dan?
Er hing een blauwe vleermuis an
Die hing daar ondersteboven

Eerst riep de secretaris: “Psst”
Toen dat niet hielp, toen riep hij: “Ksst”
De vleermuis knipte z’n ogen
Hij rekte zich uit en jammerde: “Och
Ik hing net zo lekker, wat jammer toch”
En toen is hij weggevlogen

En toen kon de koperen klok weer slaan
Daar komt het toch bij een klok op aan
Vooral als het oudejaar is
Toen riepen de mensen tegen elkaar:
“Gelukkig Nieuwjaar, Gelukkig Nieuwjaar”
En: “Leve de secretaris”