Er staat een kasteel
in Hoenderadeel,
waar spoken zitten.
Soms zijn het er weinig
en dan weer veel,
maar altijd witte.

Soms hoor je ze kermen, soms hoor je ze kreunen,
soms zie je ze tegen een manestraal leunen,
daarginds bij het vijvertje naast de liguster.
En dan zegt de boswachter tegen zijn zuster:

‘Neel,het spookt weer op het kasteel!’

Maar eens per kwartaal
gaan ze allemaal,
zo verteld de gravin,
spontaan uit zichzelf
om kwart over elf
de wasmand in.

En de stoomwasserij
komt per auto voorbij
om de mand te halen.
En de volgende nacht
wordt hij thuisgebracht:
de gravin moet betalen.

En dan hoor je ze 's avonds weer kreunen en piepen,
je ziet ze weer fladderen tussen de iepen,
daarginds bij het vijvertje naast de liguster.
En dan zegt de boswachter tegen zijn zuster:

‘Neel,het zijn er weer veel.
Neel, veel…’

En dan zegt zijn zuster bitter:
‘Ja, en ze zijn weer witter!’