Jonathan Smith was een avonturier,
voor zijn ouders ongenietbaar.
En toen hij dus sprak: ‘Ik blijf niet langer hier’,
zei zijn vader: ‘Nou, je ziet maar!’

Hij voer over zee, nog geen achttien jaar oud.
Een cowboy werd hij op een hoeve,
maar trok toen weer door naar het land van het goud
om aldaar zijn geluk te beproeven.

Jonathan, Jonathan, moet dat dan?
Ben je mijn raad weer vergeten?
Jonathan, als je het niet laten kan,
dan moet je het zelf maar weten.

Hij koos zich een vriend, ene Hendrik-Jan Flinn,
en dat zou zijn laatste fout zijn.
Met hem trok hij samen het binnenland in
en ontdekte toen een goudmijn.

Ze hakten het edele metaal uit de grond
en borgen het op in de wagen.
Twee mannen voor wie één gedachte bestond:
hoe de ander het graf in te jagen.

Jonathan, Jonathan, moet dat dan?
Ben je mijn raad weer vergeten?
Jonathan, als je het niet laten kan,
dan moet je het zelf maar weten.

De duisternis viel. In het holst van de nacht,
de tent van zijn makker stond open,
is Hendrik-Jan Flinn als een panter zo zacht
naar Jonathan toe geslopen.

Doch Jonathan stond reeds gereed in de tent:
een schot klonk uit beider pistolen.
Ze vielen gelijk en op hetzelfde moment
werd het goud door een derde gestolen.

Jonathan, Jonathan, moet dat dan?
Had je mijn raad weer vergeten?
Ik zei toch: ‘Als je het niet laten kan,
dan moet je het zelf maar weten.’