Er zijn niet veel beren in Breukelen meer
Je komt ze niet dikwijls meer tegen
Er is er nog eentje, een stokoude beer
Die wandelt daar nog langs de wegen
Zo ’s avonds in ’t donker, daar kuiert hij dan
Die stokoude beer, met zijn bontjasje aan

Een poos geleden, toen was er een bal
In Breukelen, bij meneer Jansen
Er speelde een prachtig orkest in de hal
En iedereen was aan het dansen
Toen sloeg het tien uren en iedereen vroeg:
“Waar blijft de baron Van der Hoegeleboeg”

En juist op dat ogenblik, kijk ‘s, wel wel
Daar kwam net die beer aangelopen
Hij drukte per ongeluk tegen de bel
De huisknecht deed dadelijk open
En schreeuwde gewichtig, zo hard als hij kon:
“Hier is zijne hoogheid, meneer de baron”

En iedereen juichte: “Wees welkom, baron”
De beer werd zo aardig ontvangen
De gastvrouw riep in haar satijnen japon:
“Zal ik soms uw bontjas ophangen?”
De beer stond te grommen. Hij hield daar niet van
Hij schudde zijn kop en de jas hield hij an

Hij at zeven taartjes en dronk een glas port
Hij wilde  ook één keertje dansen
Toen liep hij de deur uit. Ineens was ie vort
“Wat jammer nou”, zei meneer Jansen
“Nu gaat hij al weg en het is nog zo vroeg
Die beste baron Van der Hoegeleboeg”

En iedere dame zei tegen haar man:
“Kijk, zie je, zó schijnt het te horen
Zo moet het op feesten. Je jas hou je an
Zo’n jas zonder knopen van voren
Dus denk erom, als je op avondjes komt:
Dan hou je je bontjas maar aan. En je bromt”

En de beer? Die zit weer in ’t Breukelse woud
Hij is het vergeten. Hij is ook zo oud