Carolien, het kalf, was een heel gek kalf, 
een heel gek kalf, was Carolien. 
Zij woonde in de wei, dat beviel haar maar half, 
want zij wilde de wereld zien. 
Zij hunkerde echt naar een stierengevecht, 
naar ‘n stierengevecht in Madrid. 
Zij klaagde en zei: ‘t Is zo jammer voor mij, 
dat ik hier in dat weiland zit. 
Zij sprak tot haar moe (dat was Coba, de Koe) 
Ik heb er genoeg van, mama! 
Ik ga met een auto naar Spanje toe, 
tot ziens en de groeten aan pa. 
En zij stak met een zucht haar poot in de lucht 
en liftte naar Spanje, Olee! 

Na een heel lange rit kwam zij aan in Madrid. 
Het was daar een herrie, zeg! Neeééé! 
Er was een Arena met volk er om heen, 
en in ‘t midden een bóm van een stier. 
En de Toreador stond er juist vlak voor 
met zijn mantel en met zijn rapier. 
Het kalf Carolien kon het heel goed zien,
want zij zat vlak vooraan voor haar geld. 
Na een uur was de stier zo dood als een pier 
en de Toreador was een held. 
Er werd heel hard gegild, Carolien werd wild
en stormde haar loge uit, 
en ze riep: O, meneer, mag ik ook eens een keer? 
En de Toreador zei: Vooruit! 
Het volk riep; Ach, kom en ze lachten zich krom, 
zo’n kalf van een maand of twee. 
Heb je ooit iets gezien als dat kalf Carolien? 
En de Toreador lachte mee. 

Maar het kalf Carolien liet de mensen eens zien 
wat een kalf zo allemaal kán. 
Zij sprong op zijn neus en hij tuimelde heus 
in het zand, die zielige man. 
Het werd een lawaai en een zakdoekgezwaai, 
Carolien kreeg een lauwerenkrans 
van een man, die bezield een toespraak hield 
in het Spaans en ook in het Frans. 
Dit was het verhaal, echt gebeurd, allemaal, 
van het gekke kalf Carolien. 
Zij bleef in Madrid, waar zij altijd nog zit. 
Je kunt haar daar elke dag zien.