Jeroen wil niet eten. Jeroen lust geen soep.
Hij zit maar te drenzen. Hij wil liever snoep.
Een moeder zegt: Toe dan! En vader zegt: Nou!
Vooruit, eet je soep, stoute jongen, en gauw!
En dan - in de verte - wat komt daar toch aan?
Een paard! Ja, een paard galoppeert door de laan:
pedóm, pedóm
pedóm, pedóm
pedóm, pedelóm  
pedóm!

En kijk, op het paard zit des Konings gezant.
Hij stopt en hij heeft een papier in zijn hand.
Hij leest het heel plechtig: De koning laat weten:
Jeroen hoeft vanavond zijn soep níét te eten!
Dus geef hem maar ijs en roomcaramel.
Dat is des Konings bevel!
Vader en moeder staan paf! En terecht!
Maar - Zijne Majesteit heeft het gezegd!

Jeroen moet naar bed, het is kwart over zeven.
Hij zeurt en hij jammert: Hè, mag ik nog even?
Maar moeder zegt: Niks d'r van, 't zal niet gebeuren.
Jeroen blijft nog eventjes huilen en zeuren
en dan - in de verte - wat horen ze daar?
Ja, daar komt een paard aan. 't Is werkelijk waar!
pedóm, pedóm
pedóm, pedóm
pedóm, pedelóm  
pedóm!

En kijk op dat paard zit des Konings koerier.
Hij heeft in zijn hand een verzegeld papier.
Hij leest: Zijne Majesteit kondigt u aan,
dat Jeroen pas om tien uur naar bed hoeft te gaan.
Dus laat hem maar vrij, stoor hem niet in zijn spel!
Dat is des Konings bevel

Tja, zo'n koerier is een heleboel waard.
Als jij moet eten, dan komt er geen paard.
Jij moet naar bed toe, en zonder gezeur,
want er komt hier geen paard aan de deur.
Ja, het is jammer, maar niks aan te doen.
Dit gebeurt enkel maar thuis bij Jeroen!