Ze zitten op terrassen
met een lach op hun gezicht,
nu de wereld wordt gewassen
door het frisse lentelicht.
Ze horen vogels zingen.
Ze genieten van dat lied,
zonder herinneringen
aan een ander grondgebied.
Zij wel, ik niet.

Want ik heb heimwee
naar mijn land van weleer.
Het is hier beter dan daar
en toch verlang ik ernaar,
hoe langer, hoe meer.

Van die vogels heb ik hinder,
want in hun zang ontwaakt
alles wat ik daarginder
aan liefs heb meegemaakt.
Het lijkt zo kortgeleden
dat ik met mijn lieveling
in vrede, het was nog vrede,
dwars door de velden ging.

Nu heb ik heimwee
naar mijn land van weleer.
Het is hier beter dan daar
en toch verlang ik ernaar,
hoe langer, hoe meer.