Mooi, zo eeuwig mooi is toch de Prinsengracht;
mooi, zoals het zonlicht in het water lacht;
mooi, maar ook wat droef is de herinnering
hoe ik mezelf daar op mijn wandeling
naar huis toe bracht.

Daar liep eens Carmiggelt, zijn gezicht wat bleek;
daar zag Kees de Jongen Rosa Overbeek;
daar is op de hoek nog wel die broodjeszaak
waar de kleine Ischa Meijer vaak
naar mensen keek.

Als mij eens het water tot de lippen kwam,
als ik dan die wandeling weer ondernam,
als ik dan die oude Westertoren zag,
dacht ik: ‘Morgen is er weer een dag
in Amsterdam.’

Hoog klonk er een liedje in de lentezon,
hoog, vanuit de Wester met zijn carillon.
Hoog vlogen de duiven van hun duivenplat
toen daar tussen jou en mij, mijn schat,
iets moois begon.