Hij was een leraar Nederlands. Hij voelde zich verloren,
want alles wat hem had ontroerd dat moest hij overhoren
en elke auteur moest ingedeeld in het een of andere –isme.
Toen dacht die leraar Nederlands: ‘Verdorie, ik vergis me!’
Dus ging hij naar het buitenland,
vermomd als muzikant.

Onder de bruggen van Parijs
speelde hij steeds de eendere wijs,
zijn rug zo gebogen,
zijn wangen zo grauw.
Twee reebruine ogen,
twee ogen zo blauw.

Toen is zijn oude vierde klas eens naar Parijs getogen
en daar was ook Sofietje bij met haar amandelogen.
Hij zag haar en hij speelde daar ‘Dien avond’ en ‘Die Rose’
en kijk, een hand die het venster sloot, die talmde toen een pose.
Maar zij, zij heeft die schamele vent,
die schooier niet herkend.

Onder de bruggen van Parijs
speelde hij steeds een andere wijs,
zijn rug zo gebogen,
zijn wangen zo grauw.
Twee reebruine ogen,
twee ogen zo blauw.

En toen die leraar Nederlands van smart was overleden,
toen vond men in een juten zak zijn laatste kostbaarheden.
O, luisteraar, besef nu maar hoe droevig dit verhaal is:
men vond er honderdduizend franc en het leerboek van Piet Calis,
wat allemaal, o ironie,
bestemd was voor Sofie.

Onder de bruggen van Parijs
speelt nu een ander deze wijs…