Ik had als jongen een museum,
dat bijzonder leerzaam was,
voor de kinderen uit mijn buurtje
en de kinderen van mijn klas

Jongens, kom naar mijn museum
waar je wereldwonderen ziet.
Iedereen moet ervoor betalen,
alleen Trijntje Fröhlich niet.

Deze kiezel is als zwerfkei
door de wereld heengegaan
toen de Noordzee nog een land was
en ons land een oceaan.
Dit stuk ijzer kan een stukje
van een strijdbijl zijn geweest
van de oude Batavieren,
waar je zoveel over leest.

Jongens, kom naar mijn museum
waar je wereldwonderen ziet.
Iedereen moet ervoor betalen,
alleen Trijntje Fröhlich niet.

Om dit bordje te verwerven,
groef ik vele meters diep.
Misschien van een dinosaurus
die hier in de oertijd liep.
Hier een hamer uit de steentijd,
eigenlijk alleen de steel.
Hele hamers uit de steenstijd
zie je namelijk niet zoveel.

Jongens, kom naar mijn museum
waar je wereldwonderen ziet.
Iedereen moet ervoor betalen,
alleen Trijntje Fröhlich niet.

Dit hier heeft een kind getekend,
een bijzonder kind was dat.
Misschien was het wel van Rembrandt
toen hij in zijn kakstoel zat.
Jongens, jongens, even aandacht,
misschien is dit bubbelgum
van de mensen die hier woonden
tijdens het Diluvium.

‘Deze vaas is Biedemeier,’
zei mijn vader me een keer,
maar wat is dan Biedemeier?
Dat wist vader zelf niet meer.

Jongens, kom naar mijn museum
waar je wereldwonderen ziet.
Iedereen moet ervoor betalen,
alleen Trijntje Fröhlich niet.