Wie maar lang genoeg wacht,
zal in Twente bij nacht
op een keer de midwinterhoorn horen,
dat juweel van de Twentse folklore.

Bij dat tuintje met moes,
waar een Tukkers Lös Hoes
de verdwaalde toerist kan bekoren,
kun je ’s nachts de midwinterhoorn horen.

Bij een put in de wei
van die pachtboerderij
buigt een boer zich wat stijfjes naar voren
en hij laat de midwinterhoorn horen.

Als een boer met een pet
er zijn zinnen op zet,
worden oermelodieën geboren,
die hij boven de welput laat horen.

Het is akelig koud
en het kreunt in het woud
en de dageraad wil maar niet gloren
en je blijft de midwinterhoorn horen.

Er komt soms een wit wief
net zo stoer als een dief
uit die put om wat beter te horen
wat haar nachtrust is komen verstoren.

Eer de boer ervan weet,
heeft het wief hem al beet
om zijn klaagzang voor eeuwig te smoren.
En zo gaan onze boeren verloren.
Ze zijn martelaars van de folklore.