‘Dat rugby,’ zegt ons vader, ‘is geen sport,
het is een vorm van menselijk geweld.’
Hij wil niet dat ik rugbyspeler word.
Voor shirt en schoenen geeft hij mij geen geld.

Verdrietig zie ik ’s avonds op tv
zo’n wedstrijd: mannen springen op elkaar.
Dan heb ik plotseling een goed idee
en denk: ‘Ons vader die bekijkt het maar.’

Om half twaalf in de nacht ga ik naar buiten
en trek tien grote stenen uit de straat.
Ik gooi ze onverschrokken door de ruiten
en kijk, daar is ons vader al, en kwaad!

Ons vader in zijn kamerjas roept: ‘Wat doede gij?’
En samen met mijn broers en zusjes, alle negen,
stort hij zich in de voortuin furieus op mij.
Ik ben een schilderij van gras- en moddervegen.

Ik lig op ons gazon, dat kleine veld,
en voel mij voor het eerst een rugbyheld.