Een meisje met een lief gezicht,
ze kijkt je onbevangen aan,
zodat je denkt: ‘Wat zou dat wicht
in vredesnaam hebben misdaan?’
Om tien uur ’s avonds gaat haar celdeur dicht.

Ik sta er nog een poos bij stil:
mijn dochter, net zo oud als zij,
kan gaan en staan waar ze maar wil.
De een gevangen, de ander vrij,
wat kan de oorzaak zijn van zo’n verschil?

Over de band van het trottoir
met een stel kinderen in een rij
en links en rechts was het gevaar:
dat was heel spannend, vonden wij.
Toen was het een spelletje, nu lijkt het waar.

Want hier en daar stapt iemand mis,
weet niet hoe hij de fout in ging
en komt in de gevangenis.
Soms denk ik wel dat opvoeding
een zaak van meer geluk dan wijsheid is.