Ik weet nog wat ik dacht toen ik het had gehoord
En hoe de dokter stotterde en zweette
Mama was haar zakdoekje vergeten
Ik dacht: kanker is een lelijk woord
Het hoorde bij meneren en mevrouwen
En kind’ren kregen zoiets niet
Alsof zo’n stomme ziekte daar
Ooit rekening mee zou houwen
Alsof die het verschil soms ziet

Het lijkt een beetje op een bloem die in je groeit
Vreemd om je dat voor te moeten stellen
Hoe daar een aantal van m’n eigen cellen
Alles in de war stuurt en verknoeit
Ik zou haast van m’n eigen lijf gaan balen
Dat rare hoopje vlees en bloed
Dat altijd deed alsof het zo
De honderd zou gaan halen
En nu niet eens z’n best meer doet

Ik lig hier in het kinderziekenhuis sinds kort
Links van mij ligt Bart en rechts ligt Peter
M’n klas stuurde een kaartje met: word snel beter
Maar als ik nou nooit beter word?
Niemand die daar antwoord op kan geven
De dokter heeft nog geen idee

Ik was jarig en toen zongen ze
Gewoon ‘lang zal die leven’
En ik zong zelf het hardste mee

Ik was jarig en toen zongen ze
Gewoon ‘lang zal die leven’
En ik zong zelf het hardste mee