Toon is voor mij een toonbeeld
van beheersing en gezag.
Wanneer ik langs zijn huis loop,
zeg ik hem gedag..

Dan vraagt hij: ‘Hé, hoe gaat het?’
Mijn hart klopt in mijn keel.
Als ik zeg: ‘Verrukkelijk!’
kijken alle buren op.
Mijn stem klinkt zo nadrukkelijk,
ik krijg een rooie kop.

Ik doe mijn best, ik doe gewoon,
toch tref ik nooit de juiste Toon.
Is het mijn keel of een hormoon?
Ik val altijd uit de toon bij Toon,
o Toon, o Toon.

Toon is steeds zo toonaangevend,
er is niemand zoals hij,
zo kalm en toch springlevend.
Zijn stem maakt mij zo blij.

Wanneer hij vraagt: ‘Hoe gaat het
sinds gisteren met jou?’
zie ik even sterretjes
voor me zweven door de lucht.
Mijn keel zit stikvol erretjes,
ik kuch, ik slik, ik zucht.

Ik doe mijn best, ik doe gewoon,
toch tref ik nooit de juiste Toon.
Is het mijn keel of een hormoon?
Ik val altijd uit de toon bij Toon,
o Toon, o Toon.

Mijn Toon is zo innemend,
zo zuiver en voornaam.
Hij treedt niet op de voorgrond,
toch zie ik hem staan.

Uit het goede hout gesneden
en nooit op hoge toon.
In een stuk van Hindemith
blaast hij prachtig zijn partij.
Mijn buurvrouw naast me hoort het niet,
maar hij is een kei!

Ik weet gewoon, ik val op Toon,
toch tref ik nooit de juiste Toon.
Ik hou van Toon, ben vol van Toon,
toch val ik altijd uit de toon
en tref ik nooit de juiste Toon bij Toon,
bij Toon, bij Toon.

Ja, Toon…