Ik laat ze vliegen, ik laat ze vliegen in de lucht.
Ik laat ze vliegen, ik laat ze zweven met een zucht.
Ik laat ze tot grote hoogten stijgen
waar de wolken zachtjes drijven.
Ik laat ze vliegen, kijk, we vliegen vliegensvlug.

Alleen, er is iets dat ik heb,
een, zeg maar, vreemde handicap:
ik laat er soms één slippen,
ik laat soms wat ontglippen.
Zonder dat ik het merk,
laat ik winden op mijn werk.
O pardon!

Ik laat ze vliegen, ik laat ze vliegen in de lucht.
Ik laat ze vliegen, ik laat ze zweven met een zucht.
Ik laat ze tot grote hoogten stijgen
tot er wolken binnendrijven.
Ik laat ze knallen, waaien, vliegen, vliegensvlug.

Maar toen was er die ene keer,
het vliegtuig stortte bijna neer:
van purser tot aan co-piloot,
ieder dacht: ‘Nu gaan we dood’,
toen liet ik toch een wind
en het vliegtuig steeg gezwind.

Ze laat ons vliegen, ze laat ons vliegen in de lucht.
Ik laat ze vliegen, ze laat ons zweven met een zucht.
Ik laat ze tot grote hoogten stijgen.
Een medaille moet ze krijgen!
Ze laat ons vliegen, kijk, we vliegen vliegensvlug.