Ik was in die jaren nog maar een kind,
maar het staat me heel goed bij:
hoe Bernard Oom vertellen kon
op die oude boerderij.

‘Daarginds in het veen,’ zei Bernard Oom,
‘is het grondeloze meer.
Van menigeen die daar is verdwaald,
vond men zelfs het lijk niet weer.’

En een boer was zo dom om uit dat meer
een vis aan de haak te slaan.
En toen riep uit de diepte een andere vis:
“Waar ben je, Christiaan?”

Christiaan, Christiaan!

‘Je weet toch wel,’ zei Bernard Oom,
‘dat een huis een geheugen heeft,
dat de nieuwe bewoners weer moeten doorstaan
wat de vroegere hebben beleefd?’

Een vrouw uit de stad kocht een boerderij,
waar een boer zich verhing op de deel.
Daar wist ze niets van en toch heeft ze sindsdien
een beklemd gevoel in haar keel.

Bernard Oom, Bernard Oom!

‘Vanavond stond,’ zei Bernard Oom,
‘het kalf zonder kop bij de sloot.’
En Lammechien zei: ‘Wie dat kalf heeft gezien,
die gaat heel spoedig dood.’

Nog diezelfde nacht ging Magere Hein
met Bernard Oom aan de haal.
En zo zie je, het verhaal van het kalf zonder kop
is vaak iemands laatste verhaal.