Ik woon al jaren in een satelliet
en mijn gezelschap is een grasparkiet.
Ik houd de aarde in de gaten:
ik heb een sterke telescoop,
waarmee je daar beneden alles ziet,
de huizen en de mensen in de straten,
ja, zelfs de mieren in een mierenhoop.

Ik roep en waarschuw door een megafoon
en iedereen die luistert dan gewoon.
‘Hallo! Zeg, meisje, jij daar, in Maastricht!
Ja jij, je fietst weer zonder achterlicht.’
‘Hallo! Zeg, kleine gabber daar in Assen,
wil jij niet zomaar op de weg staan plassen?’

En wie niet stopt met keten of met stelen,
wie mijn kritiek geen ene moer kan schelen,
daar maak ik twintigduizend foto’s van
op groot formaat. En die verstrooi ik dan.
In alle straten, buurten, dorpen, steden,
daar dwarrelen die foto’s naar beneden.

Het wordt een regenbui van dieven, dealers,
van zakkenrollers, boefjes en vernielers.
En uit de hemel, uit mijn satelliet,
daar zie ik samen met mijn grasparkiet
hoe iedereen op aarde jou herkent,
omdat je dan een soort van filmster bent.