Frank Buwalda was het zat,
al die files, al die drukte.
Hij verlangde naar de leegte,
kreeg een hekel aan de stad.
Op kantoor veel dure woorden,
collega’s die maar kletsmajoorden.
Hij zei zijn baan op en vertrok naar het hoge noorden,
hij hoorde:

het vallen van duizenden vlokken,
sneeuw op raven en vossen,
’s zomers zoemen de muggen
en eeuwig zingen de bossen.
Ja, eeuwig zingen de bossen.

Frank Buwalda had een hut
aan een meer, dicht bij de aarde,
waar hij naar het water staarde,
zonder doel en zonder nut.
En hij dacht: ‘Al word ik honderd,
voor mij gaat de zon nooit onder.
Hij miste aanloop en vertier, maar hij kon zonder.
Geen wonder:

’s winters dan vallen de vlokken,
sneeuw op raven en vossen,
’s zomers zoemen de muggen
en eeuwig zingen de bossen.
Ja, eeuwig zingen de bossen.

Zijn bloeddruk zakte,
terwijl hij haardhout hakte.
Zijn hoofdpijn verdween
in ijs en in steen.
De kou verdreef de kilte.
Hij werd genezen door de stilte.

’s Winters dan vallen de vlokken,
sneeuw op raven en vossen,
’s zomers zoemen de muggen
en eeuwig zingen de bossen.
Ja, eeuwig zingen de bossen.