Ja, het is in onze zaken
moeilijk om een keus te maken.
Dat begrijp ik wel, mevrouw.
Zoveel speelgoed voor de kleine:
autobussen, trams en treinen
en dan dat stationsgebouw.

Ik heb autootjes die botsen
en een pop die echt kan kotsen
en een schaap dat blaten kan.
Ik heb ook een hele leuke,
bijna echte speelgoedkeuken
met daarin een robotman.

‘Als mijn opa een paar knopen
in zijn zakdoek had gelegd,
was het een muisje dat kon lopen,
echt een muisje met twee oren.
Het hupte op opa’s arm naar voren…
Streng wees opa hem terecht
om hem dan weer op te stoken…
Ach meneer, dat was pas echt.’

Hondje dat kan ademhalen,
een kanon met laserstralen,
een fraai uitgevoerd pistool,
exclusief voor onze zaken,
dat een echte wond kan maken.
Dat is handig voor op school.

Voor de jeugdige strategen
kan ik het spel nog overwegen
van: wie schiet de vijand neer?
Ik heb een pot die echt kan koken,
kerncentrales die echt roken.
Ach, ik heb nog zoveel meer.

Ik zou zo’n zakdoek willen kopen,
ik heb er zo lang naar gezocht,
want een zakdoek die kan lopen
zou mijn kinderen meer bekoren
dan een echte stereotoren
of een racebaan met een bocht…
Als u er tenminste ook een
echte opa bij verkocht.

‘Het spijt me, mevrouw, daar kan ik
u niet aan helpen.’