De Peel, dat is een woest gebied
vol kille duisternis.
Daar zingt de kikker in het ven
hoe droef dit leven is.

De Peel, daar smeekt het bevend riet
om dood te mogen schijn,
Daar klagen esp en eikenboom:
die houtworm doet zo’n pijn.

De Peel, daar zuigt de suikerbiet
zich vol met louter gal,
Daar lijdt een maagd van zestien jaar
aan kroep en haaruitval.

De Peel, daar huist de heremiet,
de loense vagebond.
Hij trekt om twaalf uur in de nacht
drie lijken uit de grond.

Een koelkast heeft de rover niet,
zijn koelkast is het veen.
Daar blijven alle lijken vers
van kop tot kleine teen.

Hij kookt, terwijl geen mens hem ziet,
een prehistorisch been.
Dat heeft zo’n ouderwetse smaak:
ja, typisch Pleistoceen.

Hij lacht, hij raspt een ijselijk lied,
de godvergeten schelm.
En morgen eet hij weer Romein:
stoofpotje uit de helm.

De Peel, daar woont een groot verdriet,
daar zweven geesten rond,
daar doolt een spokenlegioen
dat nooit een rustplaats vond.
De Peel, dat is een rampgebied.