Ik had mijn mooie meisje
beschreven in een lied
en liet haar ’t liedje horen.
Ze zei: ‘Zo ben ik niet.’

Ik maakte voor mijn meisje
een hele leuke grap.
Ze zei: ‘Ik moet bekennen
dat ik er niks van snap.’

Ik ben een pop gaan maken,
die sprekend op haar leek.
Ze wilde niets herkennen
toen zij die pop bekeek.

Ik zag mijn mooie meisje
als mijn aanstaande bruid.
Zij maakte op een zondag
onze verkering uit.

Nu heb ik dus mijn grap nog,
mijn liedje en mijn pop.
Daar moet ik maar mee leven,
daar treed ik maar mee op.

Een grapje en een liedje,
zes dagen in de week.
En een kleine poppedijne
waar ik dan buik mee spreek.