Hoe kan het zijn dat een angstig verleden
met bijgeloof, armoede, ziekte en strijd
ons heeft voorzien van vredige steden,
die zijn geschapen voor eens en altijd?

Een van de mooiste, waar iemand kan komen,
werd al meteen bij het bouwen beroemd,
werd met zijn torentjes tussen de bomen
spoedig al ‘Brugge, die Schone’ genoemd.

Ik liep daar als kind met mijn vader te dwalen,
totdat hij zich voor een cafeetje bevond
en tegen mij zei: ‘Kom me hier straks maar halen
en loop nog maar eerst in je eentje wat rond.’

Ik liep in mijn eentje door Brugge, die Schone;
ik dwaalde, maar raakte de weg er niet kwijt.
Ik dacht bij mezelf: ‘Ik zou hier willen wonen,
met een wafel met slagroom bij ieder ontbijt.’

En later kon ik mijn geliefde vertellen
over de wonderen van deze stad.
Hier schilderde Memling, hier dichtte Gezelle
en wij gaan hier vrijen, mijn meisje, mijn schat.

Ik liep met mijn dochter door Brugge te dwalen,
totdat ik mijn vaders cafeetje daar vond
en tegen haar zei: ‘Kom me hier straks maar halen
en loop nog maar eerst in je eentje wat rond.’