Wat is het allersjiekst in Japan?
Een kimono, een kimono.
Van die dure stof, veel meters lang,
mooi gekleurd en rijk versierd.

Wie hem draagt, maakt, dat is hun cultuur,
van die kimono, die kimono
de voorkant plat met strak ceintuur.
Bijna niets geeft zoveel aanzien en meer schoonheid dan
zo’n juffrouw in kimono in Japan.

Maar mijn moeder in een badjas,
daar kan niets tegenop.
Zo’n badjas en daarboven
haar slaperige kop.
Hoe zij ’s ochtends, net uit bed,
in die badjas telkens weer
thee en koffie voor ons zet
en de boterhammen smeert.
Ik kruip zomaar lekker
tegen haar badstoffen vacht.
Die voelt als een nieuwe morgen,
maar ruikt nog naar de nacht.

Voor elke feestgelegenheid
een kimono, een kimono.
Het aantrekken dat duurt een tijd.
Trek er maar een uur voor uit.

Een blote nek zien Japanners graag
in kimono, in kimono,
dus het haar omhoog en de kraag omlaag.
En soms doet ze ook nog van die houten slippers an
zo’n juffrouw in kimono in Japan.

Maar mijn moeder in een badjas,
daar kan niets tegenop.
Zo’n badjas en daarboven
haar slaperige kop.
Maar mijn moeder wordt steeds mooier
met haar oude badjas aan:
mysterieus en wijs, ja,
ze lijkt wel een soort geisha.
Zoveel liefde, zoveel zorg
en zoveel moederkracht:
het ligt allemaal verborgen
in haar badstoffen vacht.