Ach, geen baantje kon ik houden en geen vrouw die me bemint.
Ik woon buiten in de koude zonder huis of kat of kind.
Ik heb overal gezworven van Paris tot aan Lyon,
kon bij niemand anders horen dan bij mijn accordeon.

Ja, ooit had ik wel een liefje, maar die zei: ‘Dat ding of ik!’
Tussen liefde en mijn muze twijfelde ik geen ogenblik,
dus ik liep die nacht de sneeuw in met mijn trouwste kameraad
en mijn hart was wel gebroken, maar ik speelde in de maat.

Je was overal bij
en speelt wat ik voel,
zingt wat ik bedoel
en bent deel van mij.
Je slaapt aan mijn zij,
jouw klank is mijn lief,
jouw toon mijn verdriet.
Mijn liefste ben jij.

Ik had bakker kunnen wezen, advocaat of hoge piet,
maar ik blijf een arme zwerver met een koffer en een lied.
Liever lijd ik dertien plagen, liever eet ik droog oud brood,
dan te leven zonder trekzak. Nee, dan ga ik liever dood.

Krijg ik dan een tweede leven waarin alles over kon,
zou ik het precies zo doen als nu met mijn accordeon.

Je was overal bij
en speelt wat ik voel,
zingt wat ik bedoel
en bent deel van mij.
Je slaapt aan mijn zij,
jouw klank is mijn lief,
jouw toon mijn verdriet.
Mijn liefste ben jij.