In een vreselijke vlaag van verstandsverbijstering
belde ik je op.
Jij zei: "O, hallo",
en: "Hoe gaat het er nou mee?".
Ik sloeg me voor mijn kop.
Was ik maar verkeerd verbonden,
sloeg de bliksem maar bij jou in.
Na al die jaren nog hetzelfde:
op zoek naar een herinnering.

Jij had ogen met uitzicht op zee
en buien die nergens op leken.
Jouw borsten in een badhanddoek, daar zijn geen woorden voor.
Nou ja, bij wijze van spreken.

Op een persconferentie van het Argentijnse comité
liep ik je tegen het lijf.
En wat begon uit verveling
ontaardde in verlangen
en willen dat je blijft.
Ik zocht verzachtende omstandigheden
en stortte me in mijn werk.
Kon ik die waanzin maar vergeten,
was mijn verbeelding maar zo sterk

Jij had ogen met uitzicht op zee.
Voor de rest had je weinig gebreken.
Jouw billen in een spijkerbroek, daar zijn geen woorden voor.
Nou ja, de eerste paar weken.

Een moment van nietsontziende eerlijkheid bedreigt
het wankel evenwicht
van zekerheden - alleen in stand gehouden
door degeen die naast je ligt.
Jij had een man en twee kinderen
en ik een vrouw waar ik van hield.
Was het geile roekeloosheid
of wanhoop wat ons heeft bezield?

Jij had ogen met uitzicht op zee,
die mij nooit echt hebben aangekeken.
Bij het afscheid op de roltrap ging ik er onderdoor.
Nou ja, bij wijze van spreken.