Over haar wangen kroop 
als een barst in porselein
een zwarte vlieg
naar haar wezenloze ogen.
Sluiter sloot
te laat voor gironummers.

Je probeerde te lopen,
kraaide, lachte, tuimelde,
kroop op je knieën,
klauterde op
en struikelde
over een draadje.
Een lichtflits.

Nooit bang,
nooit stout,
nooit moe,
nooit blij,
nooit meer
naar bed gebracht.

Haal brommers van de straten,
auto’s van de wegen,
stop de treinen,
mijn dochter heeft een zoon gekregen. 
Haal brommers van de straten,
auto’s van de wegen,
stop de treinen,
mijn dochter heeft een zoon...

Zijn vingers vergrepen zich 
aan het jongetje
dat kaarsen aanstak en
Ave Maria zong.
En na de miswijn vroeg hij 
met gevouwen handen
aan de Vader die alles ziet,
vergeving voor zijn zonden.

Nooit, nooit, nooit, nooit,
nooit meer iemand vertrouwd.

Haal brommers van de straten,
auto’s van de wegen,
stop de treinen,
mijn dochter heeft
een zoon gekregen.
Haal brommers van de straten,
auto’s van de wegen,
stop de treinen,
mijn dochter heeft een zoon