Toen Lucas negen jaar werd,
vroeg hij aan zijn ouders:
‘Waarom ben ik geboren
zoals ik ben?’

Vader verslikte zich in zijn koffie.
Moeder stopte met het lezen van haar boek.
‘Luister, Lucas,’ zei zijn moeder:

‘Papa en mama gingen eens
naar een grote tuin vol bloemen.
Alle soorten groeiden daar,
teveel om op te noemen.

Bloesems van de schoonheid,
viooltjes voor de trouw,
koninklijke anjers,
de roos van
ik-hou-van-jou.

Plots zagen we een bloempje,
helemaal achter in de hoek.
We zochten op hoe ’t heette,
maar ’t stond in geen enkel boek.

Het groeide tussen de stenen,
naast een grote houten ton.
Zo kreeg het weinig water,
en zag ook nauwelijks zon.’

‘En toen?’
vroeg Lucas.

‘”Weten jullie het wel zeker?”
vroegen mannen bij de poort.
“Deze bloem vraagt heel veel aandacht,
het is een kwetsbaar soort.”

Maar we wisten het echt zeker:
deze bloem die wilden wij.
Wij zullen heel goed voor hem zorgen.
En Lucas, 
die bloem…
dat ben jij.’