Wie het laatst ligt
ligt het best
dat is een oud gezegde dat ik gisteren heb bedacht.

Het vergeten is begonnen
met bloemen en zachte broodjes
de vorm van het verdriet is onverbiddelijk.

Zijn laatste woorden waren
als, verrek en appelmoes
dat was meer dan hij ooit
aan tafel heeft gezegd
zijn leven ging voorbij
met werken werken werken
in de waarmakerij.

We zitten eerste rang
bij het afscheid van een man
gevallen in de slag
bij Daarom
waarom?

Een winterkoning zingt
de kist zakt
men is ontroerd
maar niet teveel
de tijd dringt.

En de beloning
waarvan we allen dromen
voor de pijn
de tranen en het zweet
komt nooit nu
maar altijd later
en het is te laat
voor je het weet.

Mensen hopen
mensen willen
zo ontzettend graag een stoel
in de hemel
of nog hoger
ik heb een angstig voorgevoel.