Door de deur loop ik naar buiten
op de dag dat de lente begint
straks groeit het flink uit de kluiten
nu is het nog stof in de wind

dit huis, het ging bijna ten onder
verouderd en ernstig verzwakt
bleef staan als door een wonder
in takken en stronken verpakt

de donker gemetselde muren
het grijze gebroken cement
bestookt door vijandige vuren
de seizoenen, het bombardement

bijna elke steen was verschoven
bijna elke balk was vergaan
wij worstelden en kwamen boven
zijn recht overeind blijven staan

het geluid van passerende treinen
het vergeten glas in mijn hand
gedachten van vroeger verdwijnen
dit is mijn keuken, mijn restaurant

de zon is harder gaan schijnen
ik ga naar binnen en proost
ik voel de winter verdwijnen
en ben thuis in Herberg De troost