Zou je ’t wagen met mij?
Je kan nog terug. Neem een ander
Je kan nog terug. Je  bent helemaal vrij
Zou je ’t wagen met mij?

Zou je ’t wagen met mij?
Geloof me: jij moet het beslissen
Heus, het beslissen is morgen voorbij
Zou je ’t wagen met mij?

   Je zit er aan vast als je blijft waar je bent
Dan kom je er nooit meer vanaf
Het zal je dan spijten
Verloor al je tijd en 
Die zonde is te klein voor zo’n straf 
 
Zou je ’t wagen met mij?
Da’s één van die tienduizend vragen
Tienduizend vragen, maar één is erbij
Zou je ’t wagen met mij?

Ach ja, ik herinner met toen ik zestien werd dat mijn vader zei: “Zacharias” – hij heette Zacharias – “Zacharias, jij zal Hendrik, jij zult onze Hendrik toch moeten gaan vertellen van de bijtjes en de bloemetjes. ” Mijn moeder  drukte zich altijd zeer decent uit. 
Nog diezelfde avond zei mijn vader tegen mij: “Jongeman, kom jij direct eens even in mijn studeerkamer.” – dat was de alkoof dan – Afijn, ik zie me nog zitten voor dat grote bureau. Hij stond op en zei tegen mij: ”Jongeman, ik moet jou vanavond ‘ns spreken over een zeer belangrijke zaak. Jij bent oud genoeg. Het gaat over de bijtjes en de bloemetjes. Hendrik, ik weet niet precies hoe k beginnen moet, maar laat ik het zo zeggen: herinner jij je nog dat wij met z’n tweeën twee jaar geleden naar Parijs zijn geweest?” 
“Ja vader.”
“Aha, dat maakt het iets makkelijker. Dan weet jij ook nog wel dat wij samen naar de Folies Bergeres zijn geweest?”
“Ja, vader.”
“Aha, dat maakt het nog makkelijker. Dan weet je ook nog wel dat wij samen na afloop een ontmoeting hadden met twee prachtige dames in de bar?”
“Ja vader.”
“Dan weet je ook nog wel dat wij die twee dames toen meegenomen hebben naar onze hotelkamer?”
“Ja, vader.”
“En jongeman, jij weet dan ook nog wat gebeurd is die nacht?”
“Ja vader.”
“Nou Hendrik, zo gaat ’t ook ongeveer bij de bijtjes en de bloemetjes.”

Est-ce que tu m’aime, cherie?
Tes yeux me disent que tu es ciste
Ne dirent rien, embrasser-moi, ca suffit 
 Est-ce que tu m’aime, cherie?

Est-ce que tu m’aime, cherie?
Ton coeur, te choisir, il est libré  
Tu es porté, le bonheur de ma vie
Est-ce que tu m’aime, cherie?

Mes dece iquite
Avant qu’il soit trop tard
Ne tu, soit simple de moi
Car je ne veut pas, si tu reste chez moi
Que peut-être tu repatreras
Est-ce que tu m’aime, cherie?
J’ai dit mille questionnes sur ma levre 
Ouvre la porte de mon paradis
Est-ce que tu m’aime, cherie?

Mooi, hè. Dat was Elsink in ’t Frans. Ik hou van mooie, romantische liedjes. Ik ben een romantische jongen. Dat past niet meer in deze tijd, hoor. Echt niet. Als je nu als vader tegen je achtjarige zoon zegt: “Zou je ’t leuk vinden als je er een broertje of een zusje bij zou krijgen?” Dan loop je de kans dat je als antwoord krijgt: “Nou, pa. Als je ’t zo vraagt, zal ’t wel te laat zijn om nee te zeggen.” 
Ja. Is toch mooi zo’n romantisch werk, vindt u niet? O, dat doet me herinneren van dat moppie van die twee moderne baby’s. Zegt die een tegen die andere: “Als ik mijn leven nog eens over zou kunnen doen, zou ik geboren willen worden als flessiebaby.” Zegt die ander: “Waarom? ” “Nou, iedere keer als ik zit te eten, krijg ik de sigarettenas in m’n ogen”
   
   Je zit er aan vast als je blijft waar je bent
Dan kom je er nooit meer vanaf
Het zal je dan spijten
Verloor al je tijd en 
Die zonde is te klein voor zo’n straf 

Zou je ’t wagen met mij?
Da’s één van die tienduizend vragen
Tienduizend vragen, maar één is erbij
Zou je ’t wagen met mij?