als onmacht het wint van de
kracht van de schoonheid
meer neemt dan geeft
en het leven de liefde vermaalt
zoals seks wordt tot waanzin
als alles wat ver lang en
toch zo dichtbij lijkt
het beest wekt en schuld
de horizon kleurt

als geweld in de vrieskou
de roem brengt tot bittere lust
die de poort opendoet
naar het feest waar vergeten het doel is
verdriet en de woede
de boete komt morgen na deze nacht
na het werk dat zwaar was
nooit klaarkomt
de zwakheid van helden
verzwegen door velen
als wie wat en waar
de omgeving verstikt

als de man uit de zijstraat
het goed met ze voorheeft
op de tast naar de moed zoekt
storm op zijn weg vindt
leeft in de nacht
leeft met de dag
als de wijste de richting
met groots vertoon aangeeft
de vingers gekruist achter zijn rechte rug
in stilte smekend om betere tijden

als de stoelendans staakt
de stemming verwildert
en het bezwerend gebaar
niet langer volstaat

als vreugde een muur trekt van tranen
en vlaggen een zee golvend hoog
langs de kant van de weg
vol stemmen van vuur
om de zege te dwingen
zijn kant op zijn schouders zijn lach
sterk genoeg voor wat komt

als de straten weer leeg zijn
de kroegen weer vol staan
zijn naam weggeëbd
en de koppen verwaaid
als wat oud was zich nieuw liegt
en fout zich tot goud kroont
verlies zwijgt als zilver
en gratie voelt als een straf
als licht oogverblindend
uit veel te veel ramen
zich wild maaiend een weg baant
en donker ontferming biedt
aan wie het maar zoekt
als alles als niets wordt
als het woord in de kiem stokt
onmachtig stottert zinledig
struikelt over zijn eigen letters
dan, dan vlucht ik mijn hoofd in
en zoek dekking achter het
woest bonkend hart in mijn keel