In een wereld zonder warmte bouwde zij een sneeuwkasteel
Daar kon zij wat vrijheid geven aan de tranen in haar keel
Wel hield zij een poortje open, o wel niemand komen zou
Mensen houden niet van tranen, mensen houden niet van kou

Dikwijls plukte zij de bloemen van haar dichtgevroren ruit
En aan ieder die voorbij ging, deelde zij ze kwistig uit 
Dan weer vulde zij de leegte met een zonderlinge wijs
Tokkelend haar schuwste snaren, tokkelend haar hart van ijs

Jaren kwamen, jaren gingen, ongemerkt een halve eeuw
Zij zat in haar kille vesting als een poppetje van sneeuw
Onkruid groeide op de ruiten en het poortje bleek op slot
Er was iets in haar bevroren, er was iets in haar kapot

Toen pas heeft de wijze wereld voor het eerst aan haar gedacht
En haar met wat zoete woordjes opgehaald en weggebracht
Men omringt haar nu met zorgen en wijkt zelden van haar zij
Maar het kan haar niet meer schelen, ’t is al haast voorbij