Toen ik nog ne jongen was, toen sprak mijn vader:
Zoon, het is nu den hoogsten tijd
om me u te spreken over later
ik wil daar ’t een en ’t ander over kwijt

Misschien zijde nog wa’ jong van jaren
om te weten waarover ik nu spreek
maar zijde later groot en meer ervaren
dan zulde gij nog blij zijn met die preek

Ge zult zeggen: mijn vader ligt in d’ aarde
maar mijn ogen, ze zijn opengegaan
zijn woorden ze waren echt van waarde
maar helaas, ik heb ze veel te laat verstaan

Wat dat ’m zei da wil ik hier verzwijgen
da’s iet’ tussen ne vader en zijn kroost
ik hou die woorden liever voor mijn eigen
a’s teken van herinnering en troost

Want mijn vader hij is al lang vertrokken
en mijn eigen haren zien al grijs
’lijk hem zoek ik verlichting in de boeken
want daarvan wordt ge redelijk en wijs

Ik hoor ’m nog dikwijls spreken
zijn stem die mis ik inderdaad
maar één ding moet er echt van mijne lever
hij kan den boom in me zijne goeie raad