O, deze zanger is zo oud
En zijn leven is zo zwaar 
Maar om toch zijn lied te zingen
Neemt ie plaats op een brancard 
Neemt ie plaats op een brancard

En overal in ’t land 
Zit het publiek al voor hem klaar
Hij heeft zo veel geleden
En nou heeft ie ook grijs haar
En nou heeft ie ook grijs haar

Hij wankelt op het podium 
Maar zit vast aan zijn gitaar
Dan slaat ie een akkoord aan
Er klinkt een urinoir
Er klinkt een urinoir
 
Aan leed, krakeel, gemis
Ontgoocheling, misbaar
Deze zanger is zo oud
En zijn leven is zo zwaar
En zijn leven is zo zwaar 

Hij woont niet in een villa
Maar in een abattoir
En hij is niet geboren
Maar verwijderd met een schaar
Maar verwijderd met een schaar 

Aanhoor zijn lied van Alzheim’
Het is niet mooi, maar waar
Hij zingt wat ie vergeten is
Hoe krijgt ie ’t voor elkaar?
Hoe krijgt ie ’t voor elkaar? 

Aangrijpend als een ezel
Van meer dan tachtig jaar
Balkt hij zijn chansons
Van goot en van trottoir
Van goot en van trottoir

Zijn stembanden versleten
Op zijn lier treft men geen snaar
Deze zanger is zo oud
En zijn leven is zo zwaar
En zijn leven is zo zwaar

Wie zegt dat dat wel meevalt
Is een vuile leugenaar
Pijn en angst, verlatenheid
Dat is zijn repertoire
Dat is zijn repertoire

Ziekte, dood, verdoemenis
Met een kwinkslag weliswaar
En wie niet om hem lacht
Is een cultuurbarbaar