Een vrouw eenzaam op het strand
Had tal van goede eigenschappen
Maar droeg haar borsten als twee overrijpe peren
Zij werd nooit aangesproken door gebronsde heren
Ook ikzelf schrok ervoor terug om met haar aan te pappen

Zij was niet aantrekkelijk in haar doen en laten
Op het kiezelstrand beging ik toen hetzelfde principe
Dat ik in mijn eenzaam leven zo had leren haten
Ik meette haar blik, werd gek van haar getuur
En vloekte binnensmonds als zij haar handdoek spreidde 
In mijn buurt
Haar borsten waren een ontwenningskuur
Ik prees het uur 
Dat onze wegen elkaar weer scheiden
 Ach hoe zelden treffen wij in de natuur
De paring aan van een vereenzaamde figuur