Maandag is het weekend met de kinderen voorbij
Geen blote stapjes op de trap
Geen zoete namen voor mijn vaderschap

Jesse roept nu niet naar mij dat Kirsten heeft gebeten
In z’n armpje bewijst een tandenkring
De forse beet van ’t kleine ding
Maar Jesse is vergeten
Dat zijn kleine zusje van hem slag of stoot ontving

Er wordt niet meer gezeurd
Er wordt ook niet bezeerd
Niet gelachen of gegild
De rust is weergekeerd
Er gebeurt nu niets dat ik niet wil
Maar mijn god wat is het stil

Beneden in de kamer liggen de stoffelijke resten 
Van het niet opgeruimde speelgoedkonijn, smoezelig en vaal
Kirstens teddybeer ligt knock-out op de vloer, buiten westen
Als in reportages van een ramp op het tv-journaal

Er slingeren stukjes van de puzzel dierenboerderij met stal
Louter het zien van Jesse’s knikkers brengt mij ten val
Het plastic hefschroefvliegtuig de neus diep in het zeil geboord
Een crash, een vreselijke klap gaf dat, die heb ik niet gehoord

Dan vind ik in de vensterbank de tekening die Jesse maakte speciaal voor mij
Met heel erg rode viltstift maar middenin een grote zwarte vlek
Die mij als een vuistslag treft
Zijn geheime boodschap en in kindertaal dat hij diep ongelukkig is
Hij moet andere kleuren kiezen anders word ik gek

Ze zijn dus weg en in stilte zoek ik zuchtend 
Naar dat lied waaraan ik bezig was. Ik vind het niet
Het ging over een vader  die een weekendje de kinderen had

Ik zoek urenlang vergeefs naar het bewuste blad
Goed dat ze zijn vertrokken: Ik ben nu tot veel in staat
Het lied blijft spoorloos en hun vader is nu kwaad, heel kwaad