Maandagmorgen, half acht, december
Het weer is wederom zwaar pet
Nadat men de vuilnisbak gezeuld heeft
Over de galerij der flat
Wacht men huiv'rend voor het stoplicht
En denkt verbitterd terug aan bed

Auto's, brommers, vele fietsers
Krioelen door elkaar
Omdat men aan de late kant is
Verkeert elkeen in doodsgevaar
Er wordt gejakkerd voor het leven
Bang voor baas, chef, directeur
De laatsten hebben geen geweten
Meedogenloos is hun terreur

Hijgend trapt men zich storminwaarts
Zwaar gebogen over 't stuur
Ondanks de zware regenkleding
Plakt menig broekspijp tot elf uur
Arme, opgejaagde donders
Niemand heeft de slaap nog uit
Hadden jullie ook maar dit te zeggen
Dan klonk op dit uur geen sirene, wekker, fluit

De een moet haastig van het centrum
Naar een ver kantoor in west
De ander moet van west naar 't centrum
Wijl de regen zijn humeur verpest
Als de laatste met de eerste ruilde
De ander kreeg de een zijn huis
Dan hoefde geen van twee zo ver te fietsen
En ze waren ook wat vroeger thuis

Een scholier, doodsbang voor de rector
Glipt nog effe door rood licht
Er wordt geschept. Daar ligt hij
Jakkes, wat een naar gezicht
Om de scholier terecht te wijzen
Springt de chauffeur zijn auto uit
Hij eist vergoeding voor de krassen
Maar de scholier geeft geen geluid

Als ik minister was van Arbeid
Gaf ik 's maandagsmorgens vrij
Niks trok ik me aan van werkgevers
Hun tijden zijn goddank voorbij


(c) Hans Dorrestijn