Weer keert het voorjaar. Het wordt weer lente
Voor mens en natuur belooft het weer feest
Maar voor mij komen juist de zwaarste momenten
Ik doe niet meer mee want mijn tijd is geweest

Altijd die vogels die nesten gaan bouwen
Het eeuwige bloeien van krokus en tulp
En bij het passereen van heel mooie vrouwen
Klinkt er zwak hulpgeroep vanachter mijn gulp

Vergeefs, te vergeefs, ik heb niet de leeftijd
Op oudere mannen komen meisjes niet af
En ik zeg bij mezelf de bittere waarheid:
“Te oud voor de liefde, te jong voor het graf”

De jeugd, ze glimlacht en flirt op terrassen
’t Is één grote prelude op de liefdesrit
Die straks wordt verreden op banken, matrassen
En ik loop over straat met jammerend lid

Om me heen is uitbundig bloeien en paren
Maar Vadertje Tijd scheidt koren van kaf
Mijn hormonen zijn jong, maar grijs zijn mijn haren   
Te oud voor de liefde, te jong voor het graf