Er wordt op deze aardse wereld
Veel gepocht en opgeschept.
Bluffen, stoffen, een gewoonte,
't Mensdom is ermee behept.
Maar pochen, bluffen, overdrijven,
't Is gewoon een kwaliteit,
Vergeleken bij de ziekte,
De ziekte der bescheidenheid.

Ik ken een man die is bescheiden.
Dat is pas een echte ramp.
Als je bij hem in de buurt komt,
Raakt ie in een soort van kramp.
Hij leest Beauvoir, Céline en Sartre,
Die hij uit zijn hoofd citeert.
Dan zegt hij: 'Ach dat heb ik vroeger
Eens een keer op school geleerd.'

Speelt goed gitaar, laat soms wat horen.
Als men dan applaudisseert,
Wordt hij zo enorm bescheiden
Dat je je kapot geneert.
Hij spreekt vloeiend negen talen,
Wijst Japanners zelfs de weg in het Japans
En wie versteld staat, krijgt te horen:
'Ik spreek het maar gebrekkig slechts.'

Hij liegt. Laatst hoorde ik hem in het Japans,
Nou geen foutje hoor.

En met scrabble en met schaken
Kan haast niemand hem verslaan.
Als hij wint, hij kruipt door 't stof
En biedt je zijn excuses aan.
Dat hij beter dan een ander
Beter weet en beter kan...
Soit, goed, bon, brèf, maar zo bescheiden,
Daar word ik kotsmis'lijk van.

Laat ons dus de Pochhans prijzen,
Zwetser, bluffer, grote bek,
't Zijn kwaliteiten, grote deugden,
Het zijn deugden lang niet gek.
Het zijn deugden lang niet gek

Mooi, speel ik dat, hè.