Het bloemencorso kwam dit jaar veel te laat
De zomer was lang voorbij
Je zag in de nacht geen mens meer op straat
De stad was een zwart schilderij

De stilte kreeg een luguber accent
Van rollende wielen op steen
Het ving aan te waaien op het moment
Dat het corso alsnog verscheen

Een lange rij wagens die langzaam bewoog
Met op elk een ander tafereel
Dit bloemencorso was geen lust voor het oog
Het greep de mens naar  de keel

De organisatie had bloemen verwerkt
Die allemaal waren vergaan
Verlept en verrot en bruin en verwerkt
Er zaten geen kleuren meer aan

Op de voorste kar werd de jeugd uitgebeeld
Met bloemen vergeeld en verdord
De kinderen waren voorgoed uitgespeeld
En je zag de jeugd duurt maar kort

En treurig, heel treurig was ook wagen twee
Die heette: ‘De liefde is groot’
Geen roos die meer bloeide, geen orchidee
En fluitekruid dat nooit meer floot

Ook  droevig stemde daarna wagen drie
Met verlepte seringen, anjelieren
Het heette ‘De bloei van de industrie’
Maar de voorman was dood als een pier

Zo passeerden steeds wagen
Met bloemen vergaan
Die ik never en nooit wilde zien
Ik wilde weg maar ik moest blijven staan
En ik werd nooit meer de oude sindsdien 

En eindelijk kwam het eind van de stoet
Een tafereel dat ik eerst niet begreep
Er bloeiden tienduizend rozen
Zwarter dan roet
Rondom een magere man met een cape 

Met holle ogen en een Benin gelaat
Stal de figuur de macabere show
Z’n bloemen ze bloeiden nog steeds inderdaad
Aan het eind van het bloemencorso