Iets te langzaam liep de stoet
Iets langzamer dan moet
Van het hek tot aan het graf
Legden we zijn laatste loodjes af
Iets te helder scheen de zon
Iets helderder dan kon

Een pracht gezicht, die zwarte rij
Niemand komt de dood voorbij
Zoals altijd kraakte het grind
Maar er stond geen zuchtje wind
De eerste toespraak dan
Iets gevoeliger dan kan

Zijn vader kreeg het laatste woord
De helft ervan heb ik niet gehoord
Maar van de kluiten op de kist
Geen enkele gemist
Ik had deze stilte lang gezocht
Weldadiger dan mocht

Hij lag in de grond, alleen
En de stoet viel al uiteen
Ik merkte bij het naar huis gaan pas
Dat het nog winter was
Iets te helder scheen de zon
Iets helderder dan kon


(c) Hans Dorrestijn